‘Nee.. dat kan toch niet, dat iedereen gaat doen waar 'ie blij van wordt?’
Dat was de kommaarop uitdaging van afgelopen week. Eentje waar ik direct blij van werd. Want, jemig, wat hoop ik dat iedereen gaat doen waar ie blij van wordt.
Want kan dat? Ik denk het wel, al is het wel belangrijk dat je weet waar je echt blij van word. Totdat ik eigenlijk bij toeval een filmcamera in mijn handen geduwd kreeg had ik namelijk geen idee.
Ondertussen ben ik alweer 3 jaar ondernemer, 3 jaar fotograaf. Zo lang heb ik het nog nooit volgehouden bij een baas. Dik 2,5 jaar was mijn record. Een dik half jaar gefrustreerd omdat ik niet meer blij werd van mijn werk én het me dus veel te veel energie koste. Daardoor was ik niet meer goed in mijn werk, wat ik daarvoor wel was.
Vond ik mezelf niet meer zo leuk.
Konden mijn collega’s (die gelukkig wel superleuk waren) niet meer op me bouwen.
Zoveel mogelijk slapen als ik niet werkte. Slapen tot ik moest werken, ook als mijn dienst om 14.15 uur begon.
Eten, zo makkelijk mogelijk. Winkelen vond ik te gek. Spullen kopen, met het geld waar ik genoeg van had.
Nee natuurlijk had ik toen geen flauw idee hoe anders het zou kunnen. Behalve mijn werk vond ik mezelf toch behoorlijk gelukkig. Fijn huis, fijne vrienden, goed salaris. Hoppa.
Toch kan het contrast niet groter met nu.
3 jaar dezelfde baas en ik weet nu al dat ik nooit meer anders wil. Vooral omdat ik door die baas kan doen waar ik blij van word. Ik maak het 'beleid’, ik doe waar ik me goed bij voel. Gaat t mis, ben ik verantwoordelijk. Fijn!
Natuurlijk gaat t soms mis. Maar dat los ik dan wel weer op.
Die energie! Jemig, ik wist niet dat ik zo veel energie had. Dat ik zo blij kon zijn.
Dat ik rare huppeltjes, sprongetjes maak als ik echt blij ben. Dat ik dan melodietjes maak, klappend met mijn handen op mijn benen.
Het slapen maakte plaats voor leren en uitproberen. Het spullen kopen werd vervangen door ontdekken en gewoon doen. Door elke keer weer een stap te nemen die ik eigenlijk veel te eng vond.
Geld is handig. Geld is nodig. Maar meer ook niet.
Natuurlijk moeten er genoeg dingen betaald worden. Maar ook genoeg niet. Weinig geld maakt creatiever. Het maakt dat ik geen dingen onnodig koop, geen dingen onnodig weggooi. Het maakt dat ik aandacht aan mijn eten besteed. Zelf gemaakt en gesneden eten is over het algemeen stukken goedkoper en als bonus waardeer je het dan ook meer.
Ik deel met mensen, ruil kleding, geef overbodige dingen weg. Dat maakt niet alleen mij blij maar ook de ander.
Het winkelcentrum, het liefst in de opruiming want meer voor minder, was eerder een soort paradijs. Een uitje. Nu snap ik er niets meer van dat ik dit eerder zo leuk vond. Ik heb er dingen die langdurig voldoening geven voor in de plek gezet.
Ik hoor je denken, jaja, makkelijk praten. En ja, dat is het zeker.
Vooral omdat ik die enge stap al een tijd geleden gezet heb. Hoe ik begon? Gewoon, beetje bij beetje. De vrije momenten ging ik fotograferen. Dingen bijleren. Deed af en toe kleine opdrachtjes. Gaf mezelf opdrachten. Ik ontdekte voor het eerst iets waar ik alles over wilde leren.
Bijzonder, hoewel leren vrij gemakkelijk af ging vond ik er geen reet aan. Maar nu had ik iets gevonden dat ik leuk vond, waar ik mee bezig kon blijven. Goed zijn in wat je leuk vindt, of goed worden in wat je leuk vindt. Het maakt niet uit. Het resultaat is er.
Ik denk dus ook dat als iedereen doet waar ie blij van wordt we allemaal een stukje blijer worden. Blije mensen zijn fijn om om je heen te hebben. Het steekt aan, het motiveert. Enthousiasme wordt gedeeld.
Blije mensen staan meer open, zijn minder veroordelend. Ze delen sneller, helpen sneller. Ze stellen vragen in plaats van dat ze aannames doen.
Als je doet waar je blij van wordt hoef je de tijd en leegtes niet op te vullen met spullen of avonden tv. Dan heb je namelijk altijd genoeg leuke dingen om te doen.
Goede mensen om je heen zijn hierin natuurlijk essentieel. Mensen die je enthousiasme kunnen delen.
Mensen die met je meedenken. Mensen waar je jezelf bij kunt zijn. Jij moet het doen maar dat kan alleen of samen met mensen die je steunen. Mijn belangrijkste compagnon hierin is Freddie, die gelukkig ook doet waar ie blij van wordt. Inhoudelijke gesprekken, kritisch naar elkaar kunnen zijn, plannen uitwerken, enthousiasme delen. Superbelangrijk dat die steun er thuis is.
Maar ook buitenshuis verzamel je met gemak een groot netwerk mensen om je heen die je willen helpen, die dezelfde visie hebben en die met je willen delen. Eerste stap in alles is wel je wensen uitspreken. Waar wil je naartoe, wat heb je nodig. Als je dat voor jezelf houdt moet je het alleen doen.
Volgens mij gaan we dan vanzelf meer samenleven. Dan hoeven we onze eenzaamheid niet te vullen met zaken waar we veel geld aan uitgeven. Maakt direct dat je minder geld hoeft te verdienen.
Kijk vooral ook nog even alle andere bijdrages in de kommaarop van afgelopen week. Geeft je direct een idee hoe dat netwerk uitgebreid kan worden. Hoe je samen sterker bent, zelfs als je elkaar (zoals in dit geval grotendeels) alleen via de sociale media kent.
