Ik wil wel een tijdje jouw collega zijn.
Op het moment dat het door mijn hoofd schoot was ik verbaasd. ‘Nooit meer’, was wat de afgelopen jaren steeds riep.
Het idee alleen maakte me al misselijk.
Maar deze man vertelde zo mooi, met zo veel liefde en zo’n drijfveer.
Dus we praatten over zijn werk als groepsleider en trainer bij jongeren die vaak al verschillende trajecten doorlopen hebben.
Over hoe hij zoekt naar hun persoonlijke drijfveren en zich daar op richt. Over hoe hij hen helpt grenzen van henzelf en anderen te herkennen. Over wat hij zo mooi vindt aan het werken met deze groep. Over de frustratie van alle bezuinigingen en wat dat betekent voor zijn werk. Over hoe hij blijft schoppen tegen het systeem waarin hij moet werken om deze jongeren te helpen.
“Maar jij vraagt deze vragen niet voor niets hè? Ik weet dat je fotograaf bent maar verder?”
En ik vertel, over mijn opleiding, mijn groepswerk met jongeren, de tijd die ik in de jeugdzorg werkte, mijn tweeënhalf jaar als sociotherapeut in een TBS kliniek en mijn ambulante begeleiding van kwetsbare Enschedeërs met schulden en psychiatrische problematiek.
Hoe ik heel ongelukkig werd van het werk maar hoe gek ik was (en ben) met de mensen (collega’s en cliënten) waarmee ik werkte
“Als mijn vragen te persoonlijk worden moet je het zeggen hoor!”
Maar op dat moment was ík degene die hij vol enthousiasme en liefde hielp. Dus ik vertelde. Over wat ik zo mooi vind aan de mensen waar ik mee werkte. Vertelde hoe ik uiteindelijk geen energie meer over had en het werk niet meer kon doen. Hoe ik daar weer uit kwam en als fotograaf aan de slag ging. Wat mijn drijfveren zijn en hoe die twee zich met elkaar verhouden.
“Jij observeert en daar ben je goed in. Ik zie het je hier doen en ik zie het ook in je foto’s.”
Ineens zag ik alles anders. Ik wist dat mijn werkervaring me hielp in mijn fotografie maar ik dacht dat het lag aan het creëren van een sfeer waarin mensen kwetsbaar durven zijn. En deels zal dat zo zijn maar dit observeren is zo veel meer wie ik ben. Dit is waar ik altijd en overal mijn plezier uit haal.
En vanaf dit gesprek begon ik weer te denken aan al die verhalen die ik al zo lang wil maken. De verhalen in de zorg die verteld moeten worden omdat dat de enige manier is om meer begrip te krijgen. Om mensen te raken. Om de beelden die gevormd worden te vullen met hoe het daadwerkelijk is.
Ik begon me nijdig te maken over de situatie waarin een vriendin haar werk moest doen. Over de bezuinigingen en restricties van bovenaf en de soms gevaarlijke, vaak treurige situaties waarin zij haar cliënten zo goed mogelijk helpt. Ik werd niet meer overvallen door een misselijk gevoel maar door een gevoel van strijdlust. Ineens wist ik dat ik geen echte stappen gezet had omdat ik het niet eerder kon. Ik was er nog niet klaar voor. Tot nu.
Het is weg dus ik wil terug.
Om het verhaal te vertellen wat je ziet als je er middenin zit. Als cliënt, patient, hulpverlener, ouder, kind of andere betrokkene.
Het duurde zeven jaar voor het weg was, hoewel ik me er niet van bewust was dat het al die tijd nog aanwezig was. Tot nu. Nu is het weg en voel ik als nooit eerder in die 7 jaar de betrokkenheid en de drang om dit verhaal te vertellen.
Het is weg dus ik kom terug.
Maak je gebruik van de zorg of hulpverlening, ben je werkzaam in dit vakgebied, heb je er op een andere manier mee te maken en wil je me helpen om deze fotoreportages te maken? Hier kun je me mailen en dan gaan we samen kijken of en hoe we dit kunnen aanpakken.