Doornen van bramenstruiken haken zich vast in mijn been en laten in mijn panty een grote ladder achter.
Terwijl ik verder loop beland ik al struikelend op één knie in het mos. Mijn aandacht was bij het licht dat zo mooi door de bladeren scheen, bij de paddestoelen die overal omhoog leken te komen en bij de bijzondere mossen op de boomstronken. Verwondering en nieuwsgierigheid boven voorzichtigheid.
Terwijl ik me een weg baan door de takkenwildernis verbaas ik me over het prachtige stuk bos waar we terechtgekomen zijn. Paarse, bijzondere bloemen die ik in het hele bos nog niet eerder gezien heb. Planten die wild over omgevallen bomen heen groeien. Een open bosplekje waar ik de reekalfjes al zie huppelen. Een verdwaalde rozenstruik. De takken die allemaal in een boom hangen, daar waarschijnlijk achtergebleven bij hoog water. Maar waar ik me vooral over verbaas is de rust. Ik hoor vogels fluiten, beestjes ritselen en het water van het beekje hoor ik stromen. Ik verbaas me over het feit dat we, terwijl het bos bestormd is door weet ik hoe veel mensen, de enigen zijn op deze mooie plek.
Het contrast met de zondagsdrukte van alle gezinnen kan niet groter zijn. Hier, in dit stukje bos waar je geen rode of gele paaltjes kunt volgen zijn geen schreeuwende kinderen en blaffende honden.
Gele en rode paaltjes bieden zekerheid.
Lopen we 3 kilometer of lopen we er 7. Gegarandeerd dat we aan het eind van de route weer terug bij de auto komen en dat het pad waarop we lopen makkelijk begaanbaar is. Maar het kleine paadje dat diep het bos in lijkt te leiden heeft een veel grotere aantrekkingskracht.
Terwijl ik verder loop, me een weg banend door de brandnetels denk ik aan de woorden van ygenwijze eindredacteur Noortje van Amerongen. “‘Volgt eigen pad’, dat moet in jouw tagbio in het magazine komen te staan!”
Dat is inderdaad wat ik altijd probeer te doen. Ik wil mijn eigen pad volgen. Niet om lekker anders dan anderen te doen. Wel omdat het voor mij goed voelt. Keuzes maak ik door op mijn gevoel te vertrouwen, door me te laten leiden door mijn nieuwsgierigheid en door dingen te doen waarvan ik weet dat ik spijt krijg als ik ze niet doe. Maar ook door te leven volgens waarden die ik belangrijk vind en door te doen waar ik blij van word.
Daardoor maak ik keuzes die sommigen totaal niet begrijpen. Keuzes die mensen nieuwsgierig maken, keuzes die men maar raar vindt, keuzes waardoor mensen zich zorgen maken, keuzes waar om gelachen wordt, keuzes waarop men mij als stoer bestempelt maar ook keuzes die veroordeeld worden. Die reacties, dat is het enige dat het soms lastig maakt om op mijn eigen pad te blijven. Want, zal ik inderdaad wel genoeg blijven verdienen om mijn vaste lasten te kunnen betalen? Is het echt een beetje dom wat ik nu doe? Is het nu echt zo raar om het zo simpel te zien? Je zegt wel dat je het zo stoer van me vindt, ik voel me eigenlijk helemaal niet zo stoer!
Gelukkig durf ik mijn gevoel te volgen en is er geen weg meer terug.
Daardoor kom ik, via zijpaadjes, altijd weer op mijn eigen pad terug. Een pad dat vol zit met hellingen en kuilen. Er hangen doorntakken overheen, er zitten stronken waar ik over struikel. Maar er groeien ook de mooiste bloemen, er heerst een ultieme rust en ik krijg er ongelofelijk veel energie van. Met regelmaat lopen de leukste en mooiste mensen met mij mee, naast mij, op hun eigen pad.
Het is een pad dat niet altijd makkelijk begaanbaar is, ik ben namelijk de eerste en de enige die daar overheen gaat. Op dit pad zijn er geen regels voor hoe het hoort, er zijn geen perfecte plaatjes waar ik me in moet passen. Er wordt één ding van me verwacht en dat is dat ik doe wat voor mij goed voelt. Alleen dan kom ik op de allermooiste plekken met de allerleukste mensen.
Voor het geval onze paden binnenkort naast elkaar lopen, je herkent me aan de ladder in mijn panty.
